07. Znamiona Śmieci

Na wstępie pragnę zaznaczyć, że dla niektórych poniższa
treść może być nieco odrażająca. 

Niemniej jednak zapraszam do mojego
autorskiego krótkiego one shota. :)

Jak pisałam, przyjmę krytykę na klatę,
ale mimo to trochę się boję :P 

ps. błędy na pewno są i jestem tego świadoma,
jednak sama nie umiem się z nimi uporać.

Do czytania polecam utwór poniżej.  :)

Blue Foundation - Eyes on fire

***

            Odkąd zostałem antropologiem sądowym znamiona śmieci stały się moją pasją, nad którą potrafiłem spędzić miesiące z nosem w książkach, by pogłębić swoją wiedzę i doszukać się nawet najmniejszych szczegółów w ciele denata.

            Wczesne plamy pośmiertne, tak zwane opadowe ujawniają się do dwunastu godzin po śmieci. Istotna jest barwa, rozmieszczenie, ale także jest wiele czynników, które należy ze sobą połączyć, by wynik oględzin był wiarygodny i dał jakieś wskazówki do ustaleń. 
         Niedługo po śmieci dochodzi do hemolizy, a więc krew zaczyna przenikać przez ściany naczyń. Następuje po jakichś trzydziestu minutach. Oczywiście ważną rzeczą jest przede wszystkich sposób, w jaki mój „pacjent” zmarł. Do zagęszczania krwi również dochodzi w tym etapie. Tak naprawdę jest wiele oznak, jakie musiałbym przedstawić, jednak chciałem skupić się na tym jednym przypadku, który ostatnio miałem okazję zbadać.

            Kolor tęczówek denata spoczywającego na wypalonej trawie przez tak zwany trupi wosk przypomniał mi o zgniłych burakach, gdy zapomniałem je wyrzucić z kosza, w którym zwykliśmy trzymać w domu warzywa. Właściwie to nie wiem, dlaczego użyłem tego porównania, ale tak właśnie kojarzyły mi się oczy tego młodzieńca. Cóż za intrygujący kolor, pomyślałem w duchu, by nie wypalić na głos czegoś głupiego. Już i tak ludzie zwykli mnie nazywać głupkiem, który zachwyca się truposzami, tak więc zdecydowałem się, że nie będę dzielił się z policjantami swoimi spostrzeżeniami.

            Liczne urazy klatki piersiowej mogłem stwierdzić już na sam widok ciała, jak i pęknięcie kilku żeber, plamy dyfuzyjne,  uszkodzenie żuchwy. 

            Ostrożnie pochyliłem się nad denatem, by przyjrzeć się jeszcze dokładniej. Suta warstwa mentolu rozsmarowanego pod nosem nie gwarantowała mi powstrzymania charakterystycznego trupiego odoru, jednak po tylu latach wykonywania zawodu byłem odporny. Z uśmiechem na ustach spoglądałem na funkcjonariuszy, którzy zakrywali nosy i patrzyli na mnie z kwaśnymi minami. Nikt nie odważył się mi przeszkodzić. Dzięki temu mogłem w spokoju pracować i skupić się na sprawie. 

            Cykl rozwoju muchy plujki trwa czternaście dni. Po wielkości larw można oszacować jak długo ciało znajdowało się w danym miejscu. Co prawda dobra pogoda sprzyja temu rozwojowi, a jak wiadomo podczas deszczu owady nie latają, a więc należy uwzględnić warunki pogodowe przez ostatni czas. Tym razem jednak było upalne popołudnie, przez co unoszący się w powietrzu specyficzny zapach był bardzo spotęgowany. Długość wijących się w otworach ciała larw miała niecałe dwa centymetry. Swoje uwagi zanotowałem w pamięci.

            Nagle komisarz Walewski podszedł do mnie, zakrywając pół swojej twarzy. Tylko szare oczy wystawały spod granatowego materiału, który przyciskał głównie do nosa.

            Był średniego wzrostu, nieco krępej budowy, z głębokimi zakolami i resztką siwych włosów wystających z czapki. Pocił się niemiłosiernie, o czym świadczyły obszerne plamy na atramentowej koszulce polo z pagonami, typowej dla policjantów.

            – Jakieś wieści, doktorze? – zapytał, zbliżając się na pewną odległość, chociaż nie chciał przekroczyć pewnej odległości, co mogłoby skutkować buchającym trupim fetorem.

            Odwróciłem się w jego stronę, uśmiechając się w duchu, gdy ujrzałem mnóstwo zmarszczek na czole, które wskazywały na ogromne zniesmaczenie. Uwielbiałem ten widok, widok ludzi spoglądających z odrazą na ludzkie pośmiertne ciało. Dla mnie śmierć od zawsze była niesamowitym, zagadkowym stanem i zawsze starałem się rozwikłać okoliczności śmierci danego człowieka.

            – Będę musiał zabrać ciało do siebie. Będę prosił o transport. Później przedstawię raport – oznajmiłem, nie chcąc zdradzać za wiele. Wstępnie miałem już swoją teorię, aczkolwiek trzymanie komisarza w niepewności niezwykle podsycało całą atmosferę. Sam zresztą uchodziłem za człowiek niezwykle skrytego. Nawet moja żona po tylu latach małżeństwa często nie mogła mnie rozgryźć. Zawsze jednak powtarzała, że to właśnie tą tajemniczością skradłem jej serce.

            – Godzina na marne w tym smrodzie, a pan jak zwykle nie może nic powiedzieć?! – wybuchnął komisarz. Jego czoło poczerwieniało, zaś spora żyła, którą byłem w stanie zaobserwować z tej odległości pojawiła się na skroni.

            – Proszę się uspokoić. Wszystko w swoim czasie – odparłem, kwitując całą sytuację i wróciłem do zabezpieczania ciała.