09. Niczym Wenus

Słowem wstępu

Jednopartówka napisana pod wpływem impulsu trochę o tym, co zaobserwowałam od dłuższego czasu, co nadal mnie szokuje. Jak przeczytasz, będziesz wiedzieć o czym mowa. To zupełnie fikcyjna historia, mój wytwór - od razu mówię, jednak z lekkim przesłaniem (?) Może ktoś wybrnie o co mi chodziło. Błędy jak zwykle pewnie są, tak więc jestem świadoma. Mam plany na pewne opowiadanie, ale nie wiem, czy będę w stanie napisać jakąś długą historię. Spróbuję coś jednak napisać i być może, że wrzucę to niebawem tutaj. Tymczasem trzymajcie się zdrowo i do napisania. Lecę do moich roślin. Właśnie zbieram się, by napisać co nieco o fajnych roślinkach doniczkowych, co jest moim jednym z hobby. Poniżej utwór, którego słuchałam, gdy pisałam. :> Ach, i zapraszam do obserwacji bloga, jeśli komuś się on podoba. Będzie mi niezmiernie miło. Pozdrawiam wszystkich komentujących, którzy zaglądają i mi kibicują. To naprawdę miłe :3

Niczym Wenus

podkład muzyczny - The Neighbourhood - How

***

            Około godziny drugiej w nocy  zawsze we wszystkich klubach i pubach było niesamowicie gwarno. Wtedy to właśnie szalony czas imprez przechodził szczyt, kiedy to ludzie świetnie się bawili po wypiciu kilku, a nawet kilkunastu drinków. Tak też było w przypadku Jennifer, która wbiła się w totalny wir szaleństwa. Bez opamiętania piła hektolitry piwa wymieszanego z kolorowymi napojami wyskokowymi, od których nieco szumiało jej w głowie. Nie tylko alkohol umilał każdy weekendowy wieczór, ale również i różnego rodzaju środki odurzające. Począwszy od palenia skrętów, a skończywszy na wciąganiu „białego proszku”, po którym wszystko wydawało się barwniejsze i jakby doskonalsze.

            Zazwyczaj Jennifer świetnie się bawiła i nic nie było w stanie jej popsuć szalonego wypadu z przyjaciółkami, jednak tym razem jej ciało zaczynało odmawiać posłuszeństwa.

            Podczas wykonywania piruetów na parkiecie pośród grupy tańczących wokół niej osób, zakręciło się jej w głowie. Upadła na podłogę i syknęła, gdy potknęła się o własne nogi. Z trudem podniosła się na łokciach. Rudowłosa dziewczyna pochyliła się nad nią i pociągnęła ją za ramię.

            – Wstawaj, Jenna! – bąknęła ruda, szarpiąc ją. Miała popuchnięte oczy, rozmazany makijaż, a włosy zmierzwione. Lewe ramiączko od kusej sukienki opadło, odsłaniając lekko pierś.

            – Zostaw m-mnie! – burknęła Jennifer, podnosząc się ociężale. Oparła się o pobliski stolik i chwyciła za głowę. W głowie zakręciło się jej, po czym jej uszy wypełniło niemiłosierne piszczenie. Skrzywiła się i potrząsnęła głową, co jeszcze bardziej spotęgowało pisk. Pozostali klubowicze wciąż świetnie się bawili, w ogóle nie zważając na dziewczynę, która z ledwością utrzymywała się na nogach.

            Nagle pisk ustąpił i Jenna mogła się spokojnie rozejrzeć. Świat lekko wirował wokół niej, ale przynajmniej była w stanie dostrzec wyjście. Musiała stamtąd wyjść. Poczuła potrzebę izolacji od całego otoczenia, a na dodatek czuła się fatalnie. Nagły, przeszywający ból głowy rozsadzał ją od wewnątrz, krew pulsowała w skroniach. Oddech przyspieszył i przez jej ciało przeszedł dreszcz. Nie zważając na swoje towarzyszki, które fantastycznie bawiły się w gronie nowopoznanych mężczyzn, podpierając się o krzesła i stoliki, skierowała się do wyjścia. Mijała pijanych, krzykliwych mężczyzn i kobiety w krótkich spódniczkach, które prężyły się do facetów.

            Jennifer przyspieszyła kroku, jak tylko zdołała i z trudem opuściła lokal, znajdując się obok hałaśliwej ulicy. Zakręciło jej się w głowie. Musiała na moment odsapnąć pod ścianą. Nabrała kilka głębszych wdechów, po czym zwymiotowała tuż obok stojącego kosza na śmieci.

            – Ohyda! – krzyknął ktoś z niewielkiej grupki osób, palących w pobliżu papierosy.          Jennifer odgarnęła włosy, przetarła usta i zrobiła kilka kroków naprzód, by oddalić się z tamtego miejsca. Nie zważała na to, że wybrała się na samotny spacer, zupełnie sama, bez swojej torebki, gdzie mieścił się jej telefon, portfel, a także dokumenty. Była pijana, zdezorientowana i oszołomiona.

            Skręciła w pierwszą uliczkę, nie zwracając uwagę na samochody. O mało włos, a doszłoby do wypadku, gdy udawała się na drugą stronę ruchliwej drogi. W końcu znalazła się na wąskiej uliczce, która była niezwykle spokojna. Z klubu wciąż można było usłyszeć głośną muzykę, niosącą się daleko.

            Jennifer powoli szła przed siebie, co było wyzwaniem w butach na obcasie i na dodatek po upojeniu alkoholowym. Przeszedł ją ponowny dreszcz, kiedy wiatr chłosnął ją w twarz. Nagle usłyszała kroki. Pokiwała do siebie głową, myśląc że ma omamy. Stukot butów o chodnik wydawał się jakby głośniejszy. Dziewczyna zatrzymała się na moment, podtrzymując się o lampion. Odwróciła się, by się rozejrzeć, ale nie dostrzegła nikogo w panującym na ulicy półmroku. Tylko jakiś kot błąkał się po drugiej stronie, ale zaraz zniknął w ciemnościach.

            Zacisnęła oczy i przetarła je grzbietem dłoni, uświadamiając sobie, że wszystkie swoje rzeczy zostawiła w klubie. Ruszyła dalej, mając nadzieję na złapanie taksówki lub kogoś znajomego, kto mógłby podrzucić ją do mieszkania. Była wyczerpana, głodna i nie czuła się najlepiej. Po kilku minutach ponownie usłyszała stukanie. Kiedy jednak próbowała po raz kolejny spojrzeć za siebie, coś pociągnęło ją w głąb ciemności. Coś, co miało lodowaty i jakże silny zacisk. Ona nie była w stanie się bronić. Serce zaczęło jej mocniej bić. Zadrżała. Kolejny dreszcz, wzmożona praca serce, które łomotało, jakby zamierzało wyskoczyć z klatki piersiowej.
            Starała się wyrwać, jednak bezskutecznie, a każda kolejna próba osłabiała ją jeszcze bardziej. Świat zawirował, a ona tańczyła – tańczyła bez końca, słysząc wciąż muzykę w jej uszach. Muzyka po chwili ucichła. Ciało oblał pot, a ona leżała niczym Wenus w morskiej pianie, która wypływała z jej ust.