14. Srebro, pościg i goła klata

Cholera, znowu kopiowałam tekst z worda i wszystkie akapity, wcięcia się rozjechały. Ma ktoś na to jakiś lek? Ostatnio też miałam taką przygodę. Nawet próbowałam zapisać jako nowy plik, ale to także nie pomogło. No cóż... Wrzucam tekst tak czy siak. Część II mojego Imperium Śmierci. Kto wie, być może stworzę z tego kiedyś jakieś opowiadanie? :> Błędy na pewno są i wybaczcie mi za nie. Stałym bywalcom dziękuję za obecność :3 Tym, którzy czytają, ale nie komentują też dziękuję. Zapraszam do obserwacji, jeśli moja praca Ci się podoba. Za maile też wielki dzięki tym cichym czytelnikom. :>

Muzyka w tle dla Was {klik}. Nastrojowo do obecnej pogody, przynajmniej u mnie... 

***

Imperium Śmierci II: Srebro, pościg i goła klata

       Powlokłem się do swojej komórki, która wciąż dzwoniła, a jej hałaśliwy dzwonek doprowadzał mnie do szału. Głowa wciąż mnie bolała, a dzwoniący telefon potęgował ból.      
Chwyciłem w końcu za komórkę i odebrałem. Słychać było tylko cichy szmer i jakieś zakłócenia, ale nie rozpoznałem żadnego głosu. Odsunąłem komórkę od ucha i spojrzałem na wyświetlacz, na którym widniał napis: „numer zastrzeżony”. Powiedziałem więc:

            – Halo? – Jednak w odpowiedzi znów usłyszałem szum. Nic więcej.

            Zdenerwowałem się i rozłączyłem, po czym zakląłem pod nosem. Pokręciłem głową i cisnąłem telefonem na półkę. Próbowałem wrócić do swoich rozmyśleń i snu, ale coś, a raczej ktoś mi to ponownie utrudnił.

            W całym moim mieszkaniu rozległ się dzwonek i pukanie, dochodzące zza głównych drzwi. Niechętnie podniosłem się z łóżka i z kwaśną miną wstałem.

            Miałem nadzieję, że nie będzie to mój cholerny, uparty i nieznośny sąsiad, którego nie znosiłem. Był niski, miał okropne zakola i zawsze okropnie cuchnął. Nachodził mnie czasem, bo byłem chyba jedyną osobą, która z nim w ogóle rozmawiała, prócz jego upierdliwego psa. Nie dziwiło mnie to, że nawet jego żona znalazła sobie kochanka znacznie młodszego od siebie i po prostu od niego odeszła. Raz nawet przyszła do nas w cieniutkim szlafroku zupełnie naga i chętna na jakieś igraszki. Oczywiście odmówiłem jej, odpowiadając za mnie i Jareda. On jednak był bardzo chętny na taką przygodę, jednak widząc obwisłe cycki z dwoma wysuszonymi rodzynkami oraz krzaczasty busz między nogami, prędko odmówił i odprowadził kobietę do drzwi. Wzdrygnąłem się na samą myśl o jej nieapetycznym ciele.

            Jednak tym razem nie był to nasz sąsiad. Otworzyłem drzwi, a zza nich wyłonił się Jared. Poczochrałem swoją bujną czuprynę i przetarłem oczy.

            – Myślałem, że dziś nie wrócisz – powiedziałem, stojąc w progu i opierając się o drzwi.

            – Daj spokój. Przecież czuję się świetnie – mruknął i uśmiechnął się szelmowsko. – Idziemy coś zjeść i się napić, bo mam cholernego kaca – dodał, klepiąc mnie po ramieniu.

            Poczułem jego oddech i skrzywiłem się, odwracając głowę.

            – Jasne, ale najpierw pójdziemy umyć zęby – zakomunikowałem, prowadząc przyjaciela do łazienki.

            – Jar… Nie wyglądasz na człowieka, który kilka godzin temu był całkowicie zalany w cztery dupy – wycedziłem zaraz po tym jak wyplułem z ust resztki pasty do zębów.

            – Słuchaj, Tony. Nawaliłem, tak? Ale powiedz… wczoraj, gdy stałeś na parapecie, naśladowałeś Jaggera i rozlewałeś tanią wódkę, to nie bawiłeś się świetnie? – spytał mnie i uśmiechnął się od ucha do ucha. Jego usta umazane były niebieskawą pastą.

            – Że co?! – rzuciłem spanikowany. – Boże, ja nic nie pamiętam. –

            Chwyciłem się za głowę i wplotłem palce w włosy, jakby to miało mi w czymś pomóc. Odłożyłem szczoteczkę  do zębów na miejsce i powlokłem się do pokoju.

            – Szkoda, bo miałbyś co wspominać swoim wnukom! – krzyknął Jared, wychylając się z łazienki. – A tak na poważnie… słuchaj, chcę cię przeprosić. Mieliśmy nieco przystopować, ale trochę mnie poniosło. Wiesz, nie bardzo wiem od czego zacząć, bo ja nigdy tego nie robiłem, no i… Przepraszanie nie jest moją mocną stroną.

            Bredził, jak opętany. Najwidoczniej był jeszcze nieco wstawiony. Sam nie czułem się dobrze. Najchętniej wskoczyłbym pod gorący prysznic.

            – No już, nie dąsaj się. Obiecuję, że następnym razem odwalimy jakąś lżejszą imprezę. Wiesz… – Wyłonił się z łazienki, wymachując szczoteczką i przytrzymując się ściany. –Przynajmniej to był Jagger. Nie było aż tak źle.

            Uśmiechnąłem się, pokiwałem głową i wywróciłem oczami, wyobrażając sobie moją osobę poruszającą się jak sławny Mick Jagger.

            – Okej, niech ci będzie – oznajmiłem i machnąłem ręką.

            – Naprawdę? Dzięki, stary. Ulżyło mi. – Podszedł do mnie, poklepał mnie po ramieniu i uścisnął mnie, co było dość dziwne z jego strony. Tak, był nadal pijany.

            – Okej, okej. Tylko bez tych czułości. – Zaśmiałem się.

            – Ale wczoraj nie narzekałeś, jak kleił się do ciebie jakiś długonogi rudzielec.

            – Że co?! – ryknąłem.

            – Żartowałem – mruknął Jared i uśmiechnął się chytrze, co wskazywało na to, że wcale to nie był żart. Nie zamierzałem jednak przypominać sobie zeszłej nocy. Uznałem to za przeszłość, do której nie chciałem wracać.

            – No więc, gdzie idziemy? – zagaiłem, by zmienić temat.

            – Myślałem nad jakąś ciekawą restauracją, gdzie serwują jakieś porządne śniadania.

            – Śniadania? Spójrz na zegarek – rzekłem, wskazując duży zegar, stojący na komodzie. Jego wskazówki układały się w godzinę trzynastą dwadzieścia pięć.

            – Obiad też mogę opierdolić. Dla mnie bez różnicy – wymamrotał Jared.

            Krótką chwilę po tym, zmierzaliśmy już w wyznaczone miejsce.

***

            Weszliśmy spokojnym krokiem do jednej z najlepszych restauracji w mieście. Luksus i przepych od razu rzucił się na samym wejściu. W oczach Jareda dostrzegłem, że czuł się jak w domu, ale ja nie potrafiłem przystosować się do obowiązkowej elegancji tego miejsca.

            – Dzień dobry – zagadnąłem do jednej dziewczyny z obsługi, która chciała nas spytać o zamówiony stolik. Patrzyła na nas dość dziwnie, bo właściwie w żaden sposób nie pasowaliśmy do tego miejsca.

            W końcu Jared odezwał się, rzucając zalotne spojrzenia do kelnerki, którą najwyraźniej znał. Zresztą często bywał w takich miejscach.

            – Nie mamy rezerwacji, ale na pewno znalazłabyś coś dla nas, Margaret – obwieścił z tajemniczym uśmiechem, sztucznie podnosząc jedną brew. To zawsze u niego działało. Miałem nadzieję, że i tym razem się uda, bo miałem ściśnięty żołądek.

            Kelnerka widocznie się zarumieniła i uśmiechnęła nieśmiało. Powiedziała nam krótkie ‘Proszę za mną’, po czym spełniliśmy jej prośbę i powlekliśmy się za nią.

            Tak jak przewidywałem, dziewczyna ukradkiem ściągnęła ze stolika, do którego nas prowadziła tabliczkę z napisem „rezerwacja” i poprosiła o rozgoszczenie się.

            Jared chyba wziął to za bardzo do siebie, gdyż od razu po tym jak usiadł, zobaczyłem ruch jego nóg skierowanych w stronę drugiego krzesła. Szybko kopnąłem w jego krzesło, dając mu mimiką znaki, że nie o to dziewczynie chodziło.

            Z głupią miną zdjąłem swoją starą kurtkę, którą zdążyłem zabrać przed wyjściem z mieszkania i usiadłem przy stole, a Jared mnie idiotycznie naśladował.

            Kiedy oddaliśmy wierzchnie okrycie kelnerce, ona wręczyła nam menu. Uśmiechnąłem się sztucznie do niej jeszcze raz i podziękowałem za obsługę. Jared niemalże ślinił się na jej widok i odprowadzał ją wzrokiem, gdy gdzieś szła.

            Kiedy tylko kelnereczka oddaliła się na tyle, by nas nie słyszała, zdecydowałem się opieprzyć kumpla.

            – Stary, tutaj nie możemy się tak zachowywać, bo zaraz nas wywalą. Już i tak nam się udało, że w ogóle tutaj siedzimy. Patrz na tamtego gejowskiego kelnera – rzuciłem cicho i wymieniłem spojrzenia z Jaredem, który następnie zerknął w stronę kelnera. Facet był wysoki, chudy i tępo gapił się na nas. Miał uniesioną dumnie ku górze głowę. Jego włosy były zaczesane na jedną stronę i nawet dostrzegłem przedziałek, co po prostu mną wstrząsnęło.

            – Daj spokój, Tony. Moi starzy wiecznie tutaj bywają. Ostatnio nawet świętowaliśmy tutaj urodziny babci. Ależ była impreza. Staruszka upiła się trzema kieliszkami brandy – mruknął Jared i zaśmiał się głośno.

            Uśmiechnąłem się na samą myśl o pijanej babci Jareda, którą zresztą bardzo lubiłem. Kobieta miała niesamowite poczucie humoru i jak na swój wiek, była niezwykle krzepka i nowoczesna.

           Po kilku minutach przyszedł do nas „gejowski” kelner, by przyjąć zamówienie. Ten już nie był taki rozmowny i tolerancyjny. Rzucał nam wciąż jakieś przeszywające spojrzenia. Widać było, że nie traktuje naszego przyjścia do restauracji poważnie.

            Kiedy została nam przyniesiona zastawa, Jared schował do kieszeni spodni sztućce. Nie byle jakie sztućce, ale było to czyste srebro z pozłacanymi elementami.

            – Zaraz wykręcę mu jakiś numer – wyszeptał Jared, pokazując mi dwa połyskujące, wypolerowane noże.

            – Stary, zwariowałeś do reszty?

            – No weź, zabawimy się trochę – powiedział i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Był tak uszczęśliwiony, że nie poznawałem go. Cieszył się jak małe dziecko na widok słodyczy. Zerknąłem w stronę kuchni. Przez małe szybki w drzwiach widać było wielkie poruszenie, wręcz chaos w kuchni, która pracowała na pełnych obrotach, by obsłużyć całą salę gości.

            – Kompletnie ci chyba odbiło.

            – Ej, zwiewamy Tony – szepnął do mnie, całkowicie ignorując moją wypowiedź. Powoli wstał od stolika i skierował się szybszym już krokiem do wyjścia. Nie miałem wyboru, musiałem za nim pójść, gdyż nie zdołałem go zatrzymać.

            W końcu jeden z kelnerów zorientował się, że ze stolika zniknęło kilka noży i widelców. Niezwłocznie zaalarmował resztę obsługi, starając się nie wzbudzać sensacji wśród gości restauracji.

            – Stać, bo dzwonimy na policję! – Usłyszeliśmy krzyki za sobą. Nie zważając na nie, bez kurtek, wybiegliśmy na ulicę wprost do tłumu przechodniów.

            Ludzie patrzyli na nas podejrzliwie. Rozległy się szepty. Biegliśmy tak chyba przez pół kilometra, aż do skrzyżowania z małą uliczką, którą dobrze znaliśmy. Skierowaliśmy się do niej i opierając się o ścianę kamienicy, uspokajaliśmy oddechy.

            – Stary, spytam jeszcze raz... Czy ty się dobrze dziś czujesz – mówiłem, sapiąc głośno i próbując unormować oddech. Byłem już bardzo wkurzony i czułem, że jego durne wytłumaczenia jeszcze bardziej popsują mi humor. Jared jednak nie miał nawet czasu na odpowiedź, ponieważ usłyszeliśmy syrenę radiowozu, który skręcał do naszej kryjówki. Zdenerwowałem się nieco. Czasem robiliśmy jakieś dziwne rzeczy, ale nigdy nie mieszała się w to policja. To już nie była ucieczka przed głupiutkim kelnerem, tylko prawdziwy pościg.

            Kiedy dobiegliśmy do końca uliczki okazało się, że jest zablokowana przez zamkniętą bramę z zabarykadowanym przejściem i łańcuchem.

            Spanikowałem, gdyż nie widziałem wyjścia z tej sytuacji. Okrzyki policji słychać było tuż za nami. Na szczęście adrenalina krążąca w moich żyłach zrobiła swoje i praktycznie w ostatniej chwili ściągnąłem z siebie podkoszulek i zarzuciłem go na łańcuch. Dzięki temu bez problemu udało mi się wspiąć i przejść przez bramę. Kiedy przeszedł również Jared, próbowałem wziąć swoje ubranie, jednak zahaczyło się o żelazną siatkę i postanowiłem dać sobie spokój.

            Ponownie wbiegliśmy w tłum, tym razem wywołując większe zdziwienie, ponieważ byłem bez koszulki. Przechodni patrzyli na mnie, jak na obłąkanego. W sumie było ciepło, jednak nikt nie włóczył się po mieście bez ubrania.

            Jared mnie wyprzedził, skręcając w wąską alejkę. Syreny ucichły, ale ja wciąż byłem niespokojny. Wycieńczony biegiem spojrzałem na Jareda, który uśmiechał się dziwnie.

            – Dlaczego ci tak wesoło? – rzuciłem szorstko.

            – Niezły ubaw, co? – mruknął radośnie.

            – Ta, pewnie. Gliny nas ścigały, przez twoją głupotę – krzyknąłem cicho i westchnąłem zdenerwowany. – Na dodatek przecież oni wszyscy cię tam znają.

            – Och, przestań Tony. Nie masz za grosz poczucia humoru ostatnio. Nie mów, że ci się nie podobało? – odpowiedział, a uśmiech nie znikał mu z twarzy. Obrzuciłem go lodowatym spojrzeniem. – Zrobię im przelew albo wypiszę czek na jakąś okrągłą sumkę i wszystko będzie załatwione. Nie masz się o co martwić.

            – Obyś miał rację. Nigdy więcej takich akcji – zakomunikowałem oschle. – Na dodatek zostawiłem tam kurtkę. Umieram z głodu i zobacz jak ja wyglądam.

            Jared wciąż śmiał z mojej gołej klaty, szczypiąc mnie i posyłając kuksańca.

            – Ta, niezłe ciałko, Jackson – skwitował to tylko, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Już nie mazgaj się. Idziemy po jakąś koszulkę i burgera. Ja stawiam.