37. Uratowało mnie pisanie

Ponownie musiałam wyłączyć się na kilka dni, bo ból się nasilił, przez co moje siły opadły, a cały pozytywny nastrój jakoś przygasł. Zdałam sobie sprawę z tego, że nie powrócę do mojego dawnego życia tak szybko, jak myślałam. Kilka dni jesiennej chandry nie było dobrym rozwiązaniem, ale w tym wypadku nieuniknionym. Nie mogłam się z tego wyrwać. Zajęło mi trochę czasu, by otrząsnąć się i znów obrać jakiś pozytywny kierunek. Naprawdę z trudem przychodzi mi budzenie się ze świadomością, że wciąż nie potrafię samodzielnie funkcjonować. Staram się być silna, aczkolwiek czasami mam dość. Tak było właśnie przez ostatnie kilka dni. Mimo wszystko jestem osobą twardą i sama zdziwiłam się, że melancholia pogrążyła mnie tak łatwo.

Uratowało mnie pisanie. Serio. Zaczęłam znowu pisać i moja głowa jakoś oderwała się od problemów, z którymi borykam się już od... przeszło sześciu miesięcy. Polecam serdecznie zwłaszcza, jeśli ktoś lubi to robić. Ja zabieram się do nadrobienia zaległości w blogach, które obserwuję. Swoją drogą, zaczął ktoś coś nowego? Jak tam u Was z tym pisaniem?

Ja zbieram się do nowej historii. Jeszcze nie wiem, co to dokładnie będzie, bo lubię jak moje opowiadanie ewoluuje samo. Zaczynam pisać, a pomysły przychodzą w trakcie. To coś naprawdę fajnego, a opowiadanie kreuje się jakby samo. Co do WN, to trzeba będzie trochę poczekać na to, o czym pisałam ostatnim razem. Na wattapadzie też zniknęło. Piszę o tym ponownie, gdyż dostałam kilka wiadomości czy przestałam skrobać moje opko. Nawiasem mówiąc, ja nigdy nie porzucam swoich dzieci. Zawsze wracam. Teraz tylko tworzenie nowego szablonu, adresu, tytułu i lecimy z tekstem.

Dawno nie dodawałam muzyki, a więc coś na dzisiaj, czego słucham nieustannie od kilku tygodni. {klik}