40. Oby był ciut łaskawszy

    Wchodzę w nowy rok z czterdziestą już notką. To nawet sporo, jeśli chodzi o mnie i nadal zamierzam działać z tym blogiem, który jest pewnego rodzaju moim prywatnym dziennikiem. Przemyślenia, bzdeciki, krótkie opowiadania; to właśnie tutaj znajdziecie. Mogłabym rzecz nowy rok, nowa ja, ale jakoś nie bardzo w to wierzę i nie chcę się oszukiwać. Czy podjęłam jakieś postanowienia? Jak na razie to przetrwać. Przetrwać ten kolejny rok i jakoś dotrwać do następnych świąt, bo te minione nie należały do najprzyjemniejszych. Wizyta w szpitalu, a później śmierć bliskiej osoby. Tak zakończył się ten cholerny rok. Mogę tak o nim powiedzieć, bo przez to zwieńczenie tak go nazwałam. Co prawda wydarzyło się także wiele dobrego, jednak tych złych rzeczy było najwięcej... Mam nadzieję, że ten 2022 rok będzie chociaż ciut łaskawszy.
    Wrócę niebawem do pisania, a przynajmniej mam taką ochotę. Ostatnie wydarzenia sięgnęły zenitu i z tego względu popadłam w kolejną już chandrę, czy nawet załamanie. Czy ja kiedykolwiek będę mogła w pełni normalnie funkcjonować? Codziennie od kilku miesięcy zadaję sobie to pytanie, ale jakiś czas temu znowu było gorzej. Wyniki mam nienajlepsze. Objawiają się kolejne problemy. W mojej poprzedniej notce pisałam o moim przyjacielu. Musiałam zerwać z nim kontakt, bo nienawidzę współczucia i użalania się nade mną. Nie użalajcie się proszę. Możecie życzyć mi jedynie zdrowia i wytrwałości. Nie piszę tego tutaj, by ktoś napisał mi, że współczuje. Piszę, bo łatwiej jest mi później udźwignąć ten ciężar. Nawiązując do nowego roku, najszczersze życzenia na wszystkich, którzy tutaj zaglądają. Trzymajcie się ciepło i przede wszystkim zdrowo. Śmiałam się czasem, gdy babcia życzyła mi zdrowia, zdrowia, zdrowia. Teraz to ma sens, kiedy najbardziej go potrzebuję.